Po nadaniu Sopotowi praw miejskich w 1901 r. nowe władze przeprowadziły gruntowną modernizację kurortu. W ciągu zaledwie kilku lat wszystkie obiekty związane z obsługą kąpieliska zastąpiono nowymi, okazałymi i nowoczesnymi budynkami. We wrześniu 1909 r. rozebrany został gmach drugiego Domu Kuracyjnego, a na jego miejscu wzniesiono nowy, trzeci już sopocki Kurhaus, zaprojektowany przez profesora gdańskiej Wyższej Szkoły Technicznej Carla Webera. Jako współautorzy projektu wymieniani są również dwaj sopoccy architekci - Paul Puchmüller, budowniczy miejski, oraz Adolf Bielefeldt. Koszt budowy wyniósł 2 mln. marek.

Zadziwia wyjątkowe przy tak ogromnej inwestycji tempo prac budowlanych. Zgodnie z umową cały kompleks miał być wzniesiony w ciągu zaledwie ośmiu miesięcy, między 30 września 1909 r. a 15 czerwca 1910 r., tak aby budowa została zakończona przed rozpoczęciem nowego sezonu letniego. Warunek ten został dotrzymany co do dnia i uroczysty odbiór nowego gmachu nastąpił 16 czerwca 1910 r.

Trzeci Dom Kuracyjny składał się z imponującego zespołu budowli, z czterech stron okalających Skwer Kuracyjny. Gmach główny - monumentalna budowla o skomplikowanym układzie, składająca się z kilku brył nakrytych samodzielnymi dachami - mieścił w swoich wnętrzach najbardziej reprezentacyjne pomieszczenia. W części centralnej, na pierwszym piętrze, umieszczono wielką salę teatralną i koncertową o powierzchni 540 m2, zwaną póĽniej Salą Czerwoną. Od wschodu przylegała do niej owalne pomieszczenie pełniące funkcję jadalni i winiarni (ta część dawnego Domu Kuracyjnego zachowała się do dziś), zaś od południa Sala Błękitna, która jako jedyna otrzymała sklepienia wsparte na dwóch kamiennych filarach. Od północy do Sali Czerwonej przylegały wydłużone pomieszczenia mieszczące kuluary i szatnie dla publiczności teatralnej, dalej znajdowała się główna kuchnia oraz inne pomieszczenia gospodarcze. Reprezentacyjne pomieszczenia pierwszego piętra otrzymały niezwykle bogaty i starannie opracowany wystrój.

Na parterze Domu Kuracyjnego umieszczono - poza licznymi pomieszczeniami gospodarczymi - m.in. szatnię, czytelnię i pokój bilardowy, a także dostępne od strony ulicy restaurację, kawiarnię i cukiernię. W niższej, północnej części Kurhausu znajdowała się m.in. kasa uzdrowiskowa, biuro i mieszkanie służbowe dyrektora, a nawet powozownia i stajnia dla koni. Wschodnia część gmachu głównego - od strony Skweru Kuracyjnego - w całości przeznaczona była na cele restauracyjne. Na wysokości pierwszego piętra znajdowały się obszerne sale restauracyjne, poniżej zaś odkryte dwupoziomowe tarasy. Z jednych i drugich roztaczał się wspaniały widok na morze i molo. Przy stolikach restauracyjnych mogło zasiąść jednocześnie dwa tysiące osób.
Skwer Kuracyjny zamykał od północy budynek hotelu dysponującego pięćdziesięcioma pokojami, mogącymi przyjąć jednorazowo osiemdziesięciu gości. Hotel ten był początkowo nazywany Domem Gościnnym (niem. Logierhaus), w okresie międzywojennym otrzymał nazwę Kurhaus-Hotel. Z głównym korpusem Domu Kuracyjnego połączony był piętrową galerią. Standard hotelu nie był zbyt wysoki, większość pokoi pozbawiona była własnych łazienek. Na pierwszym piętrze umieszczono trzy duże jadalnie.

W południowej części Skweru Kuracyjnego usytuowana została muszla koncertowa, która miała się okazać najbardziej nietrwałym elementem całego założenia. Już w 1913 r. wybudowany został drugi tego typu obiekt, umieszczony tym razem w północno-wschodnim narożniku Skweru Kuracyjnego. Jednak po 1928 r., w związku z budową nowych galerii spacerowych od strony morza, również ta muszla została rozebrana. W 1930 r. w północno-zachodnim narożniku Skweru Kuracyjnego wybudowano kolejną, trzecią już muszlę koncertową. Ten ostatni obiekt szczęśliwie zachował się do dziś.