Wraz z rozwojem kąpieliska morskiego rozrastała się dolna część Sopotu. W dolnym odcinku Seestraße na miejscu chat rybackich zaczęły powstawać pierwsze sopockie pensjonaty i domy letniskowe, jednak aż do lat 70. XIX w. istniało tu tylko kilka zagospodarowanych parceli. W północnej pierzei ulicy znajdowała się m.in. siedziba sopockiego sołectwa, istniejąca w tym miejscu aż do reform administracyjnych w 1873 r.

Druga połowa XIX w. przyniosła szybki wzrost liczby letników odwiedzających Sopot. Przyczyniło się do tego głównie uruchomienie linii kolejowej w 1870 r. Skromne i nadwerężone przez czas budynki pierwszego Domu Kuracyjnego nie były już w stanie sprostać wymogom dynamicznie rozwijającego się kurortu. W 1877 r. władze gminne wykupiły cały kompleks obiektów uzdrowiskowych od prywatnych właścicieli i wkrótce podjęły prace nad ich modernizacją. Jesienią 1879 r. rozpoczęto budowę nowego Domu Kuracyjnego, którego projekty wykonał berliński architekt prof. Schwatlow. Uroczyste otwarcie nastąpiło w lipcu 1881 r.

Drugi Dom Kuracyjny (niem. Kurhaus), zbudowany z tzw. pruskiego muru wypełnionego cegłą i ozdobiony licznymi elementami drewnianymi, był budowlą o ciekawej, malowniczej architekturze. W stosunku do swojego poprzednika zmienił nieco lokalizację - usytuowany był wzdłuż ówczesnej Nordstraße (ul. Powstańców Warszawy). Zwrócona ku morzu, zakomponowana symetrycznie elewacja frontowa flankowana była dwiema prostokątnymi wieżami. Umieszczone centralnie dwubiegowe schody prowadziły do reprezentacyjnych pomieszczeń pierwszego piętra.
W korpusie głównym centralne miejsce zajmował wspaniały westybul, z którego dwuskrzydłowe drzwi prowadziły do dwóch największych pomieszczeń - sali restauracyjnej oraz sali balowej (widowiskowej). W Domu Kuracyjnym znajdował się poza tym pokój muzyczny, pokój bilardowy, czytelnia, a także czterdzieści mniejszych i większych pokoi hotelowych. Po 1895 r. do elewacji wschodniej budynku dostawiona została obszerna dwukondygnacyjna dobudówka, mieszcząca na piętrze otwartą na Skwer Kuracyjny loggię, wykorzystywaną jako restauracja.

Budynek nowego Domu Kuracyjnego oddzielony był od plaży rozległym Skwerem Kuracyjnym (niem. Kurgarten), zamkniętym od wschodu drewnianymi werandami. Podczas deszczu i niepogody zapewniały one schronienie dla dwóch tysięcy osób. W północnej części skweru zbudowana została muszla koncertowa, w której odbywały się regularne koncerty dla kuracjuszy. W pierwszych latach XX w. Skwer Kuracyjny otrzymał nową, efektowną ozdobę w postaci umieszczonej centralnie fontanny, która zastąpiła istniejący tu do tej pory gazon kwiatowy.

Przełom XIX i XX w. to okres najbardziej dynamicznego rozwoju Sopotu. Ulica Morska (Seestraße), łącząca dworzec kolejowy z usytuowanymi przy plaży obiektami uzdrowiskowymi, zyskała rangę głównego salonu handlowego sopockiego letniska. Ulica posiadała już wówczas na całej swej długości zwartą zabudowę o charakterze miejskim. Na przełomie XIX i XX w. w dolnym odcinku Seestraße wybudowane zostały dwa reprezentacyjne hotele, które przez długi czas cieszyły się opinią najbardziej eleganckich i luksusowych w całym kurorcie. W 1897 r. na rogu dzisiejszych ulic Bohaterów Monte Cassino i Grunwaldzkiej stanął hotel Werminghoff (przemianowany póĽniej na Palast-Hotel i Hotel Vorbach). W 1906 r. na rogu dzisiejszej ul. Królowej Jadwigi, w miejscu istniejącego tu po wojnie baru Kebab, wybudowany został imponujący gmach hotelu Metropol. W sąsiedztwie hotelu Werminghoff miała swoją siedzibę redakcja lokalnego dziennika "Zoppoter Zeitung", zaś na skrzyżowaniu z ul. Powstańców Warszawy znajdował się sklep renomowanej firmy jubilerskiej Moritza Stumpfa. W tej części ulicy przez wiele lat działały ponadto popularne sopockie cukiernie i kawiarnie, drogerie, zakłady fotograficzne, sklepy tytoniowe itd.